Mollen & Meatloaf
Hoor en wederhoor is een belangrijk principe uit de rechtspraak en journalistiek.
Daar waar we recent nog massaal virologen en epidemiologen bleken te zijn die The Voice bekeken, uiten we onze voice nu massaal op een ‘social’ manier in de media in een schijnbaar grenzeloze solidariteit met vrouwen, waarbij we het niet altijd even nauw nemen met citeren uit het integer gemaakte Boos waar we met z’n zeven miljoenen naar keken. We zijn hartstikke boos en dat zullen we uiten ook, in alle denkbare media en in alle toonaarden. Boeten zullen ze, de mol en de knuffelmarokkaan!
Ik eet het niet, maar ik mis hem wel. Meatloaf, de knuffelgehaktbal waar we de afgelopen week helaas afscheid van hebben moeten nemen.
Zwetend en met stemverheffing laat hij het haar weten:
We're gonna go all the way tonight
We're gonna go all the way
And tonight's the night...
Maar dan komt zij! En hoe!
Stop right there!
I gotta know right now!
Before we go any further!
Do you love me?
Will you love me forever?
Do you need me?
Will you never leave me?
Will you make me so happy for the rest of my life?
Will you take me away and will you make me your wife?
En hij lijkt uit het veld geslagen en roept:
Let me sleep on it
And I'll give you an answer in the morning
En dát doet hij, de gehaktbal. Hij kon haar niet uitstaan, maar hij bleef bij haar. De rest van zijn leven.
Ik zie opeens een nieuw seizoen The Voice voor me. Met een door de rechter opgelegd verplicht nummer voor de band en de deelnemers. Elke week weer Paradise By The Dashboard Light. En maar draaien met die jurystoelen. Tot ze er kotsmisselijk van worden. Misschien dat ik dan ga kijken.
“ It was long ago and it was far away And it was so much better than it is today.”