Deze expositie brengt krachtige visuele verhalen samen van bakkers van over de hele wereld – een stille maar indringende ode aan onze gedeelde menselijkheid. Van de levendige kleuren van een Indiaas dorp tot het zachte licht in een Estse keuken: elke foto gaat verder dan brood alleen. Ze vangen een gevoel van plek, identiteit en aanwezigheid.

Op een bemoste steen, half verscholen tussen de bramen, zat hij: een smaragdhagedis. Een schitterend levend juweel, zijn schubben een mozaïek van groen en blauw, alsof de lente zelf in een flits was gevangen. Hij leek me te observeren met kleine, donkere ogen, alert maar niet angstig, alsof hij net zo nieuwsgierig naar mij was als ik naar hem.

Each piece seemed to carry a tale, though none could tell me exactly why they lay there, partially concealed, waiting to be discovered. Some spoke of funeral rituals, others of forgotten ceremonies, and a few even spun wild tales of the ocean’s whims. Yet, in the absence of answers, I found a deeper allure. The mystery of these '𝐬𝐞𝐚 𝐫𝐚𝐠𝐬', became a silent dialogue between the land, the sea, and the women that once wore them. ⁣⁣

Because I get so many of questions about my photography and editing procedures, I’ve decided to do something new. Soon, I’ll launch a private page where I’ll share all of this and much more. From my editing process to the software I use, from travel prep to gear choices – a peek into my creative process.

Isn't it fascinating how our world has changed? In an era where digital illusions have become the norm, we often find ourselves entangled in a game of ‘real or fake’? Our eyes, once trusted witnesses to reality, have transformed into the first skeptics. With every stunning photo shared online, the question inevitably arises: ‘Is this AI-generated?’

Some flowers, steadfast and proud, still bloom as if holding onto the last remnants of summer's warmth. Others, their petals fading, bow gracefully, surrendering to the change. Yet, there is no sorrow in this slow fading; only beauty, only the richness of colors more vibrant than ever, as though nature has saved its most glorious palette for these final moments.

Today, I lowered my perspective as close to the earth as I could get, and what unfolded before me was nothing short of magic: a miniature chard forest, painted in pinks and greens, shimmering beneath the autumn light.

‘Kabinet wil uitgeprocedeerde Afrikaanse asielzoekers naar Oeganda sturen’, las ik net op de NOS app. ‘We hebben een lange relatie met Oeganda en het is een gastvrij land. En asielminister Faber gaat de mogelijkheden verder uitpluizen’, aldus Minister Klever van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingshulp.

Ik heb een kleine kanttekening, mevrouw Klever en mevrouw Faber: De rechten van homoseksuelen in Oeganda zijn een uiterst zorgwekkend mensenrechtenvraagstuk. Oeganda staat wereldwijd bekend om zijn restrictieve en repressieve wetgeving ten aanzien van LGBTQ+-rechten, en homoseksualiteit wordt in het land als strafbaar beschouwd.